Het einde van mijn verblijf hier komt stilaan in zicht. Morgen neem ik het vliegtuig via Panama terug naar België. Mijn presentatie in Quito verliep goed. Al was ik wel wat teleurgesteld van de ‘povere’ bijdrage die de leerkrachten maar gaven aan mijn presentatie. Gelukkig feliciteerde iedereen me, eens de leerkrachten weg waren, met mijn presentatie. Ze hadden er allemaal van genoten en vonden dat ik mooi werk geleverd had.
Toch wou ik nog even iets kwijt aan AL die trouwe blogvolgers. Ik werd iedere week meer en meer verbaasd over het aantal bezoekers van mijn blog. Ik wil jullie daarom graag bedanken voor alle mails, messengerberichten, blogreacties, skypegesprekken, brieven,... Het is echt tof dat jullie mijn avonturen hier zo op de voet volgen! Dankjewel! Ook een grote merci aan de leerkrachten uit Minderhout! Het doet echt goed jullie reacties met gelijkende ervaringen te lezen op mijn blog. Dankjewel daarvoor! Ik vraag me enkel af wie die persoon is die mijn blog vanuit Duitsland leest. Mocht jij die mysterieuze persoon zijn, laat dan gerust iets weten. In het speciaal nog een dankjewel aan juf Myriam van VBS Eke, juf Caroline van VBS Nazareth en het zorgteam van de Vrije Basisschool in De Pinte, waar ik de voorbije jaren toffe en leerrijke stages mocht afleggen. Zonder de ervaring bij jullie was ik hier nooit terecht gekomen. Dankjewel! Ook aan meester Pieter van de vrije basisschool in Nazareth zeg ik ‘Dankjewel!’. Dankjewel voor de flexibiliteit en de bereidheid om mijn eindstage zo via mail te regelen. Ik kijk er naar uit om straks bij U in de klas te staan! Nog een grotere dankjewel voor het mooie werk in verband de filmpjes die u geleverd heeft! Dankjewel aan VVOB voor alle steun! Het was hier soms niet makkelijk. In Otavalo kwam in niet altijd de liefste karakters tegen, maar super-bedankt aan alle medewerkers van VVOB om me bij te staan in alle problemen! Dankjewel Milton om zo’n goeie chauffeur te zijn! Dankjewel Soledad voor de feedback op mijn materialen en dankjewel Evelien voor alle hulp en een luisterend oor! Dankjewel aan de Arteveldehogeschool voor de kansen die jullie me gaven En uiteraard… de allergrootste dankjewel aan mijn mammie en pappie! Want zonder jullie had ik dit allemaal niet kunnen meemaken! Ik weet nu beter dan ooit dat jullie echt de beste mama en papa TER WERELD zijn! Gracias, merci, thank you en dankjewel! Wie mijn presentatie eens wil bekijken kan hier klikken, al zal je er wel een mondje Spaans voor moeten kunnen spreken. Tot in het Belgenland!
2 Reacties
Mini-update! Mijn materialen werden donderdag volledig afgewerkt, getest gedemonstreerd en goed bevonden! Nu maar hopen dat ze vrijdag tijdens de presentatie in Quito hetzelfde denken!
Hier komt hij dan, één van mijn laatste blogupdates waarschijnlijk... Vorige week donderdag kreeg ik dan uiteindelijk de materialen die ik had ontworpen voor de Engelse les hier op de Pestalozzischool. Na gigantisch veel vertraging was ik dan ook gewoon blij dat ze nog aangekomen zijn. Donderdag zelf heb ik in een spoedtempo de materialen geknipt, geplakt,... Op die manier kon ik na de speeltijd enkele voorbeelden demonstreren in klas 2 samen met señiorita Mariela. Maandag, dinsdag en woensdag volgen dan de andere klassen. Donderdag neem ik hier dan uiteindelijk afscheid. Om af te sluiten heb ik terug een kooklesje in elkaar gestoken. Zo leren we al spelenderwijs de Engelse namen van de ingrediënten kennen. Vrijdag ga ik dan naar Quito om de materialen daar op het hoofdkantoor ook nog eens voor te stellen en te vertellen hoe mijn stage hier in Otavalo is geweest en zondag neem ik het vliegtuig terug naar Amsterdam Schiphol.
Dit weekend was dus mijn laatste volledige weekend in Ecuador. Astrid en ik hadden een tripje naar de Galápagoseilanden gepland. Want da's toch wel de 'number one' op je to-do-lijstje van Ecuador. Na even stressen of ik wel op het vliegtuig zou mogen, want ik had een beduidend goedkoper ticket dan Astrid, een ticket voor inwoners van Ecuador (€170 vs €500), raakte ik toch zonder problemen op het vliegtuig. Sole, vanop het kantoor in Quito had me in februari een aanbieding voor vliegtickets naar de Galapagos eilanden doorgestuurd, maar had ook niet gezien dat dit enkel tickets voor inwoners van Ecuador waren. Het was dus op goed geluk dat ik vrijdagochtend naar de luchthaven stapte. Maar Ecuadoriaans gewijs, werd er niet echt veel gecontroleerd... Hoera dus! Aangekomen op het eiland Baltra werden we overweldigd door de warmte. Tijdens de busrit naar onze verblijfplaats zagen we vogels, leguanen en andere dieren die je nergens anders in de wereld kan vinden. De Galápagoseilanden zijn zo afgesloten van de buitenwereld dat de natuur hier honderden jaren zijn eigen gang kon gaan. Foto's volgen nog. Verder vertoefden we tijdens ons verblijf gezellig naast zeehonden, reuzeschildpadden,... En touroperators die toch hun kansje waagden bij die blondine met blauwe ogen (Astrid dus). Maar neen hoor, tenemos novios! Morgen breekt mijn laatste week in Ecuador al aan. Ik kan het niet geloven dat het zo snel is gegaan. Ik schrijf nog wel een overzichtje van mijn laatste week hier. Tot snel! Alweer veel te lang geleden dat ik nog eens een blogberichtje achterliet. Wie wil weten waarom: mijn to do lijst telt momenteel meer dan 20 nummertjes... Waar ik momenteel mee bezig ben: stressen omdat VVOB in Quito mijn ontworpen didactische materialen niet op tijd verstuurd heeft, mijn draagvlakverbredende activiteit met de eindstageklas, alle paperassen in orde brengen, schrijven, typen en verder werken aan enkele lesvoorbereidingen voor mijn eindstage zijn maar enkele nummertjes. Maar vooral die draagvlakverbredende activiteiten, daar ben ik nu volop mee bezig. Wie graag eens een kijkje wil nemen bij mijn draagvlakverbredende activiteiten kan sinds kort ook terecht op een nieuw tabblad. Je vind de pagina ook hier terug. Voor wie even niet weet waar dit allemaal om gaat, hieronder een korte uitleg. Na een VVOB stage wordt er ook verwacht dat je iets doet in "het noorden" om ook de mensen daar te sensibiliseren rond "het zuiden". Ik gaf daarom hier les over België. De leerlingen hadden veel vragen na mijn les (wat ook de bedoeling was) en we maakten van alle vragen samen een filmpje. We verstuurden die vragen naar mijn eindstageklas in België en zij gaven ons antwoorden op dezelfde manier. Nogmaals een dikke merci aan meester Pieter daarvoor! Wie graag eens wil meegenieten kan ook hieronder de filmpjes vinden.
Hieronder ook een beeld van de nieuwsgierige blikken van mijn kleine vrienden bij het bekijken van de antwoorden uit België! Na het 'I am a gummy bear' lied hoorde je tijdens de pauze langs alle kanten 'Yo soy tu gominola!' Je ziet dat ze helemaal niet zo veel verschillen. Enkel de taal verschilt, maar voor muziek en dans vormt dat helemaal geen probleem!
Deze week leerde ik enkele woorden in het Kitchwa! , de taal van de plaatselijke Indigenas en afkomstig van de oude Incataal. Maar aangezien Kitchwa in Ecuador in verschillende regio's helemaal anders is kan ik mij dus voorlopig enkel voorstellen in de Siërra.
In de klas gaf ik vrijdag les over België. Ik wou eventuele vooroordelen proberen te achterhalen door de vraag: 'Wat weet jij al over België en hoe beeld jij je België in?' Dat verliep iets moeizamer dan verwacht. Verder dan het kopiëren van mijn vragen kwamen de meesten niet. Dat was toch nog wel even een shock om te zien dat de leerlingen hier echt niet zelf kunnen nadenken. Ze zijn gewoon van steeds maar te kopiëren. Na met handen en voeten uit te leggen dat ze ook mochten 'imaginar'-en of 'inventar'-en, dat de oefening niet op punten stond en dat ze geen schrik hoefden te hebben om een verkeerd antwoord te geven, gingen de meesten dan toch aan de slag. We gingen verder met de ligging van België en het voorbereiden van enkele vragen voor leerlingen in België. Voor mijn draagvlakverbredende opdracht heb ik immers het idee de leerlingen vragen te laten stellen aan leerlingen in België. We nemen die vragen op in een kort filmpje en versturen het naar Bianca, die momenteel ook stage loopt in de vrije basisschool in Nazareth. Nu hopen dat zij nog van haar mentor de toestemming krijgt om die filmpjes te laten zien en ze de antwoorden via filmpjes terug mag sturen. De leerlingen in België mogen dan daarna trouwens hun vragen voor de leerlingen hier meesturen met die filmpjes. Zo kunnen ze hier ook antwoorden op de verschillende vragen. Na het opstellen van de, soms gekke, vragen van de leerlingen, brainstormden we even over wat we zouden kunnen doen tijdens een eventueel Skypegesprek met mijn eindstageklas. Ook dat moet nog allemaal geregeld worden, maar de leerlingen dachten alvast enkele bootjes uit papier en om een aantal tekeningen te tonen. Ook een verjaardagsliedje zingen of een verhaal voorlezen behoorde tot de mogelijkheden. Verder hielp ik Héloïse bij haar computerlessen. Ze gaf les over “Paint”, maar dat was voor één van mijn slechtziende vriendjes natuurlijk niet echt evident. Ik heb me daarom naast hem gezet en leerde hem blind typen, aangezien dat voor hem later véél nuttiger zal zijn. We zitten nog niet ver, maar hij kan de J en F al zonder problemen vinden. Daarna kan hij makkelijk afleiden waar klñ en dsa staan. We oefenden die eerste les dus volop met die letter. Er zal nog wel wat oefening aan te pas moeten komen, maar hij deed het al supergoed voor de eerste keer! Ben best wel trots! Dit weekend ging ik even uitblazen in het gebied rond de Cotopaxi. En dat uitblazen mag je deze keer gerust letterlijk nemen. Bij iedere stap was het 3 keer zo hard blazen als normaal. We gingen met een groepje toeristen een plaatselijke waterval bezoeken. En het was echt letterlijk ploeteren, klimmen en puffen op weg naar die waterval! Terug in Otavalo op zondagmiddag had ik voor het eerst echt een gevoel van thuiskomen. Om een of andere reden was ik blij terug van de bus te stappen in de ‘Terminal’ in Otavalo. Ik stapte volgens mij nooit eerder zo vrolijk naar ‘Casa Monica’.Waarschijnlijk de vermoeidheid die dit gevoel van “thuiskomen” veroorzaakte Veel tijd om te genieten van ‘Casa Monica’ was er echter niet. Na enkele verse kleren in te pakken nam ik de taxi naar Quichinche. Tof weetje over die taxi- en buschauffeurs trouwens. De eerste vraag is steeds ‘Tienes novio’. Als ik daarop positief antwoord is hun volgende vraag, aquí o en Bélgica? Waarop ik jammerlijk antwoord dat mijn vriendje nog in België zit. Wat daarna ALTIJD, maar dan ook ALTIJD komt, is de vraag of ik nog geen vriendje HIER heb… Een heel gedoe om steeds maar uit te leggen dat het bij ons niet echt de gewoonte is om liefjes in verschillende landen te hebben. Solo puedes tener UN novio! Maar bon. Terug naar die taxirit naar Quichinche. Waarom ging ik ook alweer naar Quichinche. Ik ging er deze keer overnachten bij Theresita, de zus van Monica. Zij wonen dicht bij een familie waarvan de kinderen naar de school in Otavalo gaan, waar ik les geef. Ik mocht maandagochtend om 5u30 (!) op bezoek bij dat gezin thuis. Ik volgde de leerlingen gedurende de hele dag en mocht ze filmen. Hoe ze hun schooluniform aandoen, ontbijten, tandenpoetsen,… Het verwerkte filmpje gebruik ik nadien tijdens mijn eindstage in België. Tot slot… Proficiat Eline! Ik heb er nu een achterneefje bij! Felicitaciones de todo los niños en Otavalo! En ja hoor… Ook in Ecuador volg ik het nieuws uit ons klein Vlaanderen nog op de voet. Hierbij een artikeltje uit De Standaard over VVOB, de organisatie waarmee ik momenteel in Ecuador mijn ervaringen mee mag opdoen. Zij hebben sinds kort onze vroegere Belgische premier als ambassadeur.
Dit weekend was Astrid in town! Voor haar onderzoek op het bureau van VVOB in Quito kwam ze enkele scholen observeren in Otavalo. Ook een school op zaterdag! Een school die enkel in het weekend open is voor mensen die tijdens de week werken. Omdat ik het ook wel interessant vond om eens een andere school te zien ging ik dus mee. Er waren veel Indigena’s te zien in de klassen en de groepen waren véél groter dan mijn kleine schatjes die soms maar per 5 in de klas zitten. De school was open voor leerlingen vanaf 16 jaar maar je vond er ook mannen van 38 op de schoolbanken. Hieronder enkele foto’s van de klassen. Na haar observaties en na het uitdelen en afnemen van haar enquêtes gingen we samen naar de Otavalomarkt, aangezien dat nog op haar “to-do lijstje” stond. Ik maakte dan ook van de gelegenheid gebruik om nog wat souveniertjes en didactisch materiaal voor mijn lessen over Ecuador in België te kopen. Enkele typische muziekinstrumenten stonden immers nog op “míjn to-do lijstje”. Toen we nadien terug naar huis wandelden werden we overdonderd door feestmuziek in de straat. Op het einde van de straat was er een huwelijksfeest van een Indigena familie aan de gang. Nieuwsgierig als we waren gingen we uiteraard eens een kijkje nemen. Wat een feest was dat! Ze stonden tot op straat! Een, nogal dronken, man bood ons meteen een biertje aan. Aangezien we niet echt durfden weigeren en allebei geen alcohol drinken namen we het dan maar terug mee naar huis in de hoop dat iemand het daar dan wel zou opdrinken. De aandachtige blogvolger zag het ook al. Het meer op de startpagina heb ik ondertussen ook écht bezocht. Samen met Astrid ging ik op zondag naar Cuicocha. Prachtig dat dat was! En rustig! We bezochten ook het “Parque De Cóndor”, waar we de echte Andescondor en andere reuze- vogels mochten bewonderen. Vandaag op school heb ik het helemaal anders aangepakt. Ik ben Engels beginnen geven vanaf de echte basis. De leerlingen mogen hier dan wel al ieder jaar Engels gehad hebben, daar merk ik eigenlijk niet veel van. Ik startte dan ook vandaag echt van de basis. De leerlingen luisterden naar verschillende fragmenten van mensen die een andere taal spraken. Uit die fragmenten moesten ze de personen aanduiden die Engels spraken, en dat lukte! Klinkt misschien een eenvoudige oefening maar sommigen hadden er wel wat moeite mee. Gelukkig lukte het voor de meeste leerlingen wel! Tijdens de pauze maakten we met de leerkrachten kaartjes voor een 'kippenverkoop'. In plaats van lotuskoeken en pannenkoeken verkopen ze hier dus ‘kip’ om de schooluitstappen te sponseren. Verder was het vandaag nogal een regenachtige dag. Jammer, zou je denken, maar daar dachten de leerlingen op school duidelijk anders over. Zij knutselden meteen een aantal bootjes in elkaar om zo hun 'recreo' al varend door te brengen. De leerkrachten hier momenteel volop verder aan hun scholenband met de scharrel in België rond het thema kinderrechten. Iedere week stelt 1 leerkracht een recht voor. Deze week is dat het recht op vrije expressie. Voila! Toch nog eens een verslagje door de week. Tot snel!
Hasta pronto! Alweer vrijdag. Ik moet er af en toe eens aan herinnerd worden dat ik nog een blog bij te houden heb. Deze week werkten we in de 2 oudste groepen verder met de verhalen: een klein voorproefje kan je hier al terug vinden. Het eindproduct laat nog even op zich wachten omdat nog niet iedere leerling de kans kreeg zijn scène te spelen. Verder gaf ik deze week ook opnieuw turnles. Na even wat inspiratieloos geweest te zijn kwam ik plots terecht op een site boordevol ideetjes. Ik paste ze wat aan en kwam tot een supertof kalmeringsspel voor het einde van mijn les. De leerlingen gingen er alvast in op. Genieten jullie even mee? Let niet op mijn reacties in het filmpje. De leerlingen waren immers niet de enigen die nogal in het spel opgingen... Voor de leerkrachten was het hoogtepunt deze week het Skypegesprek met de partnerschool in Minderhout. Na meer dan een week zoeken en uitproberen van de skype-toestanden ben ik er dan uiteindelijk toch in geslaagd hier internet, laptop met micro, geluid én camera te installeren voor een gesprek. Niet alles in het gesprek ging over de schoolzaken. Waarover dan wel? Dat kunnen jullie zelf wel vaststellen in hetvolgende filmpje. Tot hier een korte “update” van de voorbije week.. Maar beelden zeggen meestal meer dan woorden kunnen zeggen...
Hasta luego! We zijn halfweg. Daar moesten mama en papa mij via mail toch nog eens aan herinneren. Al halfweg?! Ik was de tijd eerlijk gezegd even uit het oog verloren. Een klein overzicht van de afgelopen week.
De leerlingen beginnen mij al goed gewoon te worden en weten ondertussen ook al dat ik wel eens boos kan worden als ze niet luisteren. Jaja er zitten wel wat kapoenen tussen. Voor de rest blijft het wel wat wennen dat leerkrachten hier van de ene op de andere dag niet komen opdagen. Ze hebben wel altijd een reden hoor, maar toch... De kinderen zitten dan wel 5 uur zonder begeleiding in de klas. Ik had deze week ook mijn eerste weekje Spaanse les. Ik volg nu iedere dag (behalve vrijdag, zaterdag en zondag) een uurtje Spaanse les om de grammaticafouten eruit te proberen krijgen. Mijn lerares is superlief en helpt me zelfs bij mijn Spaanse lesvoorbereidingen! Dit weekend ging ik samen met Héloïse en 2 van haar vrienden op stap naar la Abundancia. Een klein onbekend dorpje. Aangezien er dan ook niet echt toerisme is waren wij, als gringo's, volgens mij het hoogtepunt van dit weekend in dat dorpje. We werden nogal vaak aangestaard... Dat gaf soms wel een vreemd gevoel. We hielden het simpel en gingen wandelen en zwommen in een zalig koele rivier. Dat koele mocht ook wel aangezien het daar zo ongeveer 20 graden was. Niet echt wat we gewend waren uit de bergen, waar het wel wat frisser kan zijn. Nu ben ik terug in Otavalo en terug aan het werk. Ik heb nog huiswerk voor de Spaanse les en moet bovendien nog enkele dingen afwerken voor morgen. De leerlingen verzonnen vorige week per klas een eigen verhaal. De resultaten waren fantastisch! Van families die veranderen in donuts tot huizen met heksen. Deze week zorgen we er voor dat die zelfverzonnen verhalen Engelse tekst krijgen. We verdelen de rollen en spelen dan het verhaal na. Ik hoop dit te kunnen filmen en zo de week af te sluiten met hun eigen 'film'. We zullen wel zien wat het geeft. Voor de rest zal ik nog verder werken aan mijn spelletjesboek én heb ik ook de toestemming gekregen van een ouder om 2 leerlingen, Carlitos en Micaela, broer en zus, te filmen gedurende een volledige dag. Zo kan ik tijdens mijn eindstage ook in België laten zien hoe leerlingen hier naar school gaan, ontbijten, het volkslied zingen, speeltijd hebben,... Nu enkel nog een datum vastleggen (wat hier niet zo vanzelfsprekend is) en dan kan ik een dag in het leven van Carlitos en Micaela filmen! Hasta luego! Alles valt hier zo stilletjesaan op zijn plaats. En ik moet zeggen, dat werd ondertussen ook wel eens tijd. Deze week was een succes en daar heeft Héloïse, een nieuwe vrijwilligster uit Zwitserland, zeker iets mee te maken. Toffe meid is dat zeg! 19 jaar en al meer didactisch inzicht dan sommige leerkrachten hier. Héloïse, merci de m'aider cette semaine! En ja, in het Frans deze keer, haar moedertaal en een fantastische gelegenheid voor mij om ook nog eens mijn Franse woordenschat boven te halen. Want ik moet toegeven dat die door al dat Spaans heel ver zit. Het doet goed om ook eens te zien hoe zij het 'anders lesgeven' hier ervaart. De shock dus. Ze had duidelijk ook heel wat kritiek en frustraties bij de werking en organisatie op de school. Ik heb haar dan maar proberen uitleggen dat dat hier allemaal normaal is. Het is normaal dat je 3 weken moet wachten op de informatie rond de beperkingen van de leerlingen. Het is normaal dat leerkrachten over leerlingen praten terwijl ze er bij staan. Het is normaal dat een leerkracht soms een half uur naar de computer gaat om een mail te versturen en ondertussen de klas alleen laat. Het is normaal dat een leerling soms een hele dag aan 1 proefwerk bezig is. Het is normaal dat de leerkrachten nog niet hadden afgesproken bij wie ze nu deze nacht zou overnachten. Het is normaal dat... Nee! Natuurlijk is dat niet normaal. Niet normaal in Europa. Maar we kunnen niet alles veranderen. We moeten ons concentreren op 1 aspect. Anders zouden we wel eens teleurgesteld kunnen zijn. Bij mij is dat Engelse les, bij haar zal dat computerles zijn. Ik ben alvast blij dat ik er een steun en toeverlaat bij heb. Het doet ook echt goed om eens te zien dat het niet abnormaal is dat je dus de eerste week maar raar opkijkt van wat er zich hier allemaal afspeelt. 't Deed mij ook beseffen dat ik eigenlijk ook al wat aangepast ben. Ik kijk van sommige dingen, waar Héloïse het nogal moeilijk mee heeft, al niet meer op. Hoe zagen mijn lessen er deze week uit? Wel, Engelse les rond het alfabet en begroetingen. Vaak aangevuld met spelletjes en liedjes omdat ik nu eindelijk weet dat mijn eindproduct een boek zal zijn met allerlei manieren om Engels via spelletjes aan te leren. De afsluiter van deze week was nog wel het leukste! We maakten met de ingrediënten sugar, eggs y chocolate Belgische chocomousse! 't Was een echte voltreffer. We hebben er in elk geval allemaal echt van genoten! Deze avond ben ik dan nog eens terug naar school gegaan. De leerkrachten hadden er een soort van oudercontact. Met ouders én grootouders. Toch was de opkomst niet zoals ze verwacht hadden. Meer dan de helft was niet aanwezig. Wel was het eens interessant om te zien hoe zo'n oudercontact er hier aan toe gaat. Leerlingen worden hier in groep besproken, en dus niet individueel. Ben benieuwd wat ze daar in België van zouden vinden.
Na veel zagen en rondvragen is het me dan toch gelukt om iemand te interviewen voor Djapo. Want na al dat 'Si, si, mañana, mañana' had ik eigenlijk gedacht dat het er nooit van zou komen. Of toch althans niet op tijd. Bij deze: Irina, het filmpje. Je kan er dan zelf de quotes uitkiezen die het meest bruikbaar zijn. Voor de rest komt er hier eindelijk wat schot in de zaak. Ik kan binnenkort misschien ook les geven aan de twee jongste groepen aangezien de Amerikaanse vrijwilligster sinds kort niet meer komt opdagen... Vreemd... Maar ik moet toegeven dat 2 klasjes, die telkens 2 uurtjes Engelse les krijgen, lichamelijke opvoeding en 1 extra les naar keuze, per week toch wel wat weinig was. Al weet ik ook niet goed hoe ik nu Engels moet geven aan 4 jarigen die soms nog niet eens voldoende Spaans kunnen... Hopelijk kan de nieuwe vrijwilligster uit Zwitserland me een beetje helpen bij die lessen. We zien wel hoe het afloopt, ben ondertussen al duidelijk in dat Ecuadoriaanse ritme hier gevallen... Mañana, mañana... Mijn eerste lesweek was ondanks het dagje 'ziek' een geslaagde week. Ik hoor jullie nu al denken, toch niks ergs he? Neen hoor, ik had waarschijnlijk gewoon iets verkeerd gegeten waardoor mijn maag 's nachts niet echt wou meewerken. De dag erna was alles al veel beter. Mijn lesweek zag er nogal rustig uit. Ik gaf 2 keer per week aan 2 klassen Engelse les. Op zich niet echt veel, maar ik begrijp ook wel dat ze geen volledige dagen Engelse les kunnen krijgen. Daarnaast gaf ik dus ook nog 2 keer bewegingsopvoeding. Ik zorgde voor een liedje in het thema van Carnaval om links en rechts in het Engels aan te leren. De ene groep was al wat enthousiaster dan de andere groep, maar al bij al werden, volgens mij, toch de doelen bereikt. Hieronder een klein voorproefje van de les waarbij de ene natuurlijk al wat beter meedanst dan de andere. Ik leer hier echt om niet te perfectionistisch te zijn en blij te zijn met iedere stap die de leerlingen maken, hoe klein ook. De week werd afgesloten met een heus schuim en confetti-festijn op school. Hier verkleden kinderen zich immers niet met carnaval. Wat er wel gebeurt is het spuiten van schuim naar IEDEREEN, ja echt IE - DE - REEN op straat.
Na de werkweek kwam er gelukkig ook een weekend om even uit te blazen. Dat had ik eerlijk gezegd wel nodig. Ik was nogal uitgeput, waarschijnlijk door het rantsoen van brood en water dat ik mezelf had opgelegd nadat mijn maag niet meer wou meewerken. Ondertussen eet ik terug alles. De heerlijke fruitsapjes die Monica hier iedere ochtend maakt, rijst, vlees, yuca,... Tijdens dit weekend ging ik dan ook samen met Astrid de carnavalsfeer opsnuiven in Banos, een stadje dat eigenlijk volledig afhankelijk is van toerisme. Na een rit van meer dan 6 uur op de bus kwamen we rond 12u 's nachts aan in Banos. We verbleven er 4 nachten bij Belen, een meisje die we via Couchsurfing hadden leren kennen. Haar familie was zeer gastvrij. We kregen er zelfs ontbijt! Om hen te bedanken maakten we aan het einde van ons verblijf in Banos voor haar en haar familie chocolademousse op Belgische wijze. Dit waren zo ongeveer onze activiteiten: paardrijden tussen de bergen, het bezoeken van verschillende watervallen, een bezoek aan een kleine zoo ergens diep in een woud waarvan ik de naam niet meer weet, een bezoek aan een inheemse familie waar we kennis maakten met een slang rond onze nek (wat een gewicht!), pijlschieten door een blaaspijp, canopying,... Het was wel de moeite moet ik toegeven. Vandaag nog even uitrusten en volgende week is de carnavalvakantie alweer voorbij. Maandag start ik weer met lesgeven in de Pestalozzischool. Woehoew! Mijn eerste lesdag als 'profé' in de Pestalozzischool heb ik alvast overleefd. Toen ik 's morgensvroeg, nog voor het wekelijkse volkslied, mijn lesjes op papier liet zien aan señorita Norma en señorita Theresa, waren ze onder de indruk van de graad van detaillering. Alhoewel mijn lesjes, van elk 40 minuutjes maar 2 bladzijden beschrijven vonden ze dit nogal uitgebreid. Ze toonden me dan ook eens hun 'planificación'. Daar vind je maar liefst een thema van 2 weken op 1 blad terug. Ze vertelden me dat mijn lesvoorbereiding goed leek op die van 'één of andere Japanner die ooit eens bij hen kwam voor een soort gastcollege'. Als de studenten die momenteel stage lopen in Spanje trouwens een Spaanse versie van ons lesvoorbereidingsformulier willen, laat maar weten, dan heb ik al dat vertaalwerk ten minste niet voor niks gedaan.
Over naar het echte lesgeven dan. Mijn lesjes vielen pas vanaf het 2e lesuur omdat maandag het 1e lesuur altijd nogal een rompslomp van verschillende dingen is. Alhoewel ik verwacht had dat ze mij de eerste keer nog niet alleen zouden laten met de leerlingen deden ze dat wel. Ze moesten nog een examen in elkaar steken voor morgen. Gelukkig vielen de lesjes zelf heel goed mee. De kinderen waren zeer enthousiast en als ik hen, bij het binnenstappen, begroette met 'good morning' kreeg ik de spontane reactie 'hoy vamos a aprender Inglés?!' Als ik eerlijk mag zijn denk ik dat ze er wel al een weekje naar uit keken. Die tweede observatieweek was misschien niet nodig geweest, want ze vroegen iedere dag of ik dan vandaag les zou gaan geven. Maar het 'kindcontact' zat nu wel al goed! Ik kende de leerlingen immers al veel beter, en heb zelfs al vóór mijn eerste lessen een tekening gekregen. Ben best wel trots! Toen ik voor de volgende les naar het andere lokaal ging waren de leerlingen, tot mijn verbazing, alleen in het lokaal bezig aan een examen. Het is deze week blijkbaar examenweek, vertelde één van de leerlingen mij. Ik ging dan maar even naar het secretariaat om aan señorita Norma te vragen of ik mij van lesuur vergist had. "Oh! Neen hoor, zeg maar dat ze morgen mogen verder werken en geef je les maar." Oké dan! Dat gezegd zijnde verdwenen de zweetdruppels op de gezichten en verscheen er een glimlach op het gelaat van de leerlingen. Zou dat nu komen omdat ze geen examen meer hoefden af te werken? Of omdat ik engels zou geven. 't Zal dat eerste wel zijn zeker ;) Bij de oudste groep verliep het wel wat stroever. Ze waren nochtans maar met 7 leerlingen vandaag. Het moeilijkste was om ook het meisje met een zware vorm van autisme bij de les te houden. Soms reageerde ze niet, en andere momenten reageerde ze véél te uitbundig, waardoor de klas, van 7 leerlingen, op stelten stond. En ja hoor, dat lukt ook met 7. Vanavond dus nog wat opzoekingswerk rond kinderen met autisme. ¡Hasta luego! Alweer een weekje geleden sinds mijn laatste blogbericht. En wat voor een week!?! Mijn laatste observatieweek waarin ik bovendien fantastisch nieuws ontving. Voor alles van mijn voorlaatste semester geslaagd! Het einde is in zicht! Op naar een nieuw begin!
Voor al wie zich dus zorgen maakt over het Zika-virus en el niño: geen nood! Daar heb ik allemaal geen last van. Het Zika virus verspreidt zich momenteel enkel in de lager gelegen gebieden, zoals de kust en het Amazonewoud. En aangezien ik op meer dan 2500 m hoogte zit heb ik daar geen last van. El niño is ook enkel voelbaar aan de kust. Voor mij dus enkel goed nieuws deze week! Naast dat goeie nieuws maakte ik ook een planning op met twee leerkrachten van de school. Ik zal les geven aan de twee oudste groepen. Kleine klasjes van 8 en 6 leerlingen. Luxe, zou je denken. Maar de diversiteit in de klas maakt het er niet makkelijker op. Om je even een idee te geven van hoe zo'n klas er hier op de Pestalozzischool kan uit zien even de beschrijving van señorita Norma haar klas. 1 jongen van 7 jaar en 1 jongen van 8 jaar. Beiden slim, maar snel afgeleid. 1 meisje en 2 jongens van 9 jaar, waarvan 1 van de jongens doof is. 1 jongen van 10 jaar met een spraakprobleem. 1 meisje van 15 met een grote leerachterstand en 1 jongen van 25 jaar met het syndroom van Down. Hier zal ik ongetwijfeld veel bijleren! Ik zal de 2 klassen Engelse les geven, met de nadruk op inoefenen via muziek en actief leren om woordenschat te leren. Hier wordt er namelijk nogal veel met boeken, werkblaadjes,... gewerkt. Kortom veel schrijven en weinig spreken. Dat kan natuurlijk ook zijn omdat de leerkrachten zelf niet zo zeker zijn over hun Engelse uitspraak. Zaterdagochtend ging ik eerst nog even snel een kijkje nemen op de markt, omdat die op zaterdag veel groter is. Ik heb onderaan een aantal foto'tjes geplaatst. In de namiddag ging ik dan aan de slag met het maken van mijn lesvoorbereidingen voor maandag. Want nee, dat hoeft hier geen drie werkdagen op voorhand te zijn. Als ze af waren liet ik ze even nakijken door Monica, want je weet wel, Spaans en spelling,... 't Is nog even oefenen. Ze was enthousiast over mijn lesje rond 'de kleuren in het Engels' waarbij ik Twister als inoefenspel gebruik. Nu nog afwachten hoe het in de praktijk verloopt. ¡Hasta pronto! ¡Hola! Het is al weer eventjes geleden dat ik nog een blogpost deed. Om iedereen daar aan het thuisfront gerust te stellen dus even een update van hoe mijn week er hier uit zag. Met mij gaat het goed! Buiten een verbrande neus, loopt alles hier vlotjes. Iedere dag ging ik observeren in een andere klas. Wat mij het meeste opviel is dat de klassen van dag tot dag van grootte verschillen en gemiddeld veel kleiner zijn dan die in België. Het maximumaantal leerlingen was maar 10 leerlingen in 1 klas. Ook het niveau ligt toch wel een stuk lager dan in België. De grootste reden van dat niveauverschil is natuurlijk het feit dat ik me hier in een inclusieschooltje bevind. Dit weekend ging ik samen met Astrid (een studente aan de KULeuven die stage loopt in Quito) Quito bezoeken. Ik bleef daarom terug twee nachtjes bij Soledad slapen (en haar schattige dochters die het kot wel eens op stelten durven zetten). Vrijdagnamiddag had ik dus mijn allereerste busrit in Ecuador. Patricio bracht me naar het busstation en vertelde me precies wat ik moest doen. De busrit kost $2,5. Ik moest er dus van hem goed op letten dat ik nog $0,50 terug kreeg, want anders zouden ze, volgens hem, wel eens durven profiteren van mij. Ook mijn rugzak moest ik gedurende de hele rit op mijn buik houden. In geen geval op dat rekje boven de stoelen want dan zou ik wel eens zonder rugzak in Quito kunnen eindigen. Toen een medewerker van de busdienst me tijdens de rit 'Señorita, tu mochila?' vroeg, moest ik eigenlijk wel even lachen. Patricio had gelijk! Nonononono, no es necesario, was mijn antwoord dan ook. De busrit zelf, was fantastisch! Door ongerepte landschappen baanden we ons een weg richting Quito. Een rit van 2 uur waarin stralende zon en motregen elkaar te pas en te onpas afwisselden. Aangekomen in Quito stond Solédad me, met haar dochtertjes Juliana en Emma, al op te wachten. We gingen eerst naar haar mama om die twee 'chicas locas' daar af te zetten en haar man op te halen. Samen met zijn broer gingen we die avond eten in een klein restaurantje, hoog gelegen, met het zicht over volledig Quito. Prachtig was dat! Bovendien hadden we ook live muziek! Panfluit en gitaar?! Mijn avond kon niet beter worden. Zaterdag bezocht ik dan samen met Astrid het historische centrum van Quito. Meer foto's kan je vinden bij 'fotoboek'. Na een goede dag stappen dacht ik snel in mijn bedje te kruipen, bij Sole thuis, maar dat was buiten de plannen van Solé gerekend. Samen met haar man en broer nam ze me 's avonds nog eens mee naar 'La Ronda', place to be voor het nachtleven in Quito.
Vandaag breng ik nog een bezoekje aan Mitad del mundo voor ik de bus terug naar Otavalo neem. ¡Hasta pronto! De komende 2 weken zal ik observeren bij alle klassen in de Pestalozzi school. Op die manier kan ik mijn onderzoeksopdracht zo goed mogelijk afstellen op de noden in de school. Vandaag ging ik observeren bij de 5-7 jarigen. Al ben ik er van overtuigd dat er daar wel een paar 'niños' tussen zaten die veel jonger waren.
Mijn eerste 2 dagen in het gastgezin heb ik hier alvast overleefd. Aan eten zal ik hier heus niet te kort schieten. Zaterdag als ontbijt rijst met ei en een soort van gestoofde tomaatjes met ui gegeten. Daarnaast nog een tasje chocomelk en een glas vruchtensap. Probeer dat ’s morgens vroeg maar eens allemaal binnen te spelen. En het zijn geen kleine porties! Foto’s volgen nog. ’s Middags gingen we naar het centrum, inkopen doen voor het middageten op de Otavalo-markt. We aten soep met daarin patatjes en kip (deze keer dus geen popcorn in de soep) en vervolgens biefstuk (die trouwens fantastisch lekker was) en rijst met tomaatjes.
Deze morgen hadden we als ontbijt, geloof het of niet, pizza! Ik denk dat ik hier wel gewoon aan kan worden. Eten vormt dus voorlopig nog geen probleem. Ben benieuwd wanneer ik mijn eerste stukje cavia naar binnen zal spelen… Hasta pronto! Om 4u30?! Zo vroeg?! Dat was mijn reactie toen mijn lieve ouders me vertelden dat ze me om 4u30 zouden wakker maken om rond 5u richting Schiphol te vertrekken. Na even stressen in de file in Nederland kwamen we, dankzij het gidswerk van mijn lieve peter, daar gelukkig nog ruim op tijd aan.
Mijn vlucht vertrok met een kleine 20 minuutjes vertraging richting Quito. Ik werd er met alle enthousiasme opgehaald door Milton, een medewerker van de VVOB. Na het zien van mijn reactie wanneer hij het kaartje met mijn naam erop, omhoog stak, werd ik door hem eerst met veel gewuif en daarna met dikke knuffels verwelkomd. Hij bracht me naar nog enkele mooie landschappen voor we uiteindelijk aan het kantoor van VVOB stopten. Op het kantoor van VVOB Ecuador maakte ik kennis met Sole. Bij haar zou ik overnachten om dan de volgende dag richting Otavalo te vertrekken. Ze heeft 2 schattige dochters, waarvan ik helaas maar niet verstond wat ze me nu wouden vertellen. Ze toonden me dan maar hoe ze iets in elkaar knutselden met plasticine. Voor de rest verloopt de communicatie wél heel vlot. Er zijn natuurlijk altijd wel een paar woordjes die ik niet begrijp, maar meestal kan ik ze wel uit de context afleiden. En als dat niet het geval zou zijn, dan heb ik nog steeds mijn woordenboekje voor noodgevallen. ¡ Hasta luego ! Binnen exact 6 dagen, 13uur en 30 minuten is het zo ver. Dan vertrek ik vanuit Schiphol richting Quito om er 3 maand stage te lopen in een inclusieschooltje in Otavalo, maar natuurlijk ook om te genieten van een nieuwe cultuur en prachtige natuur.
Nog één examen en dan kan het inpakken officieel beginnen. En aangezien je in Ecuador de 4 seizoenen op 1 dag kan hebben zal dat inpakken een hele klus zijn. Maar dat wordt dus nog even uitgesteld tot na 11 januari. Mijn lieve oudjes brengen me op 14 januari naar de luchthaven, waar ik van hen en mijn vriend Jelle afscheid neem voor 3 maand. Ik moet toegeven dat het toch lastig is als ik daar nu stil bij sta. Drie maand zonder die gekke gast die steeds achter me staat, drie maand zonder die lieve kerel die me bij staat in raad en daad, het zal soms lastig zijn. Maar ook familie en vrienden die ik voor 3 maandjes achterlaat en niet te vergeten mijn lieve kat Sergi. Toch kijk ik super hard uit naar mijn vertrek en de kennismaking met mijn gastgezin. We communiceerden al vaak via mail, maar binnenkort is het dus écht! De communicatie loopt nog niet zo vlot door dat gebrekkige Spaans, maar er is beterschap op komst! Met woordenboek in de hand, stap ik volgende week op het vliegtuig. Ik tel al af! ¡Hasta la proxima! Mijn vliegtickets zijn geboekt! Er is nu geen weg meer terug. Ecuador here I come! Op 14 januari vlieg ik richting Quito om op 11 april terug te keren via Panama.
Een stage in Ecuador. Tof! Maar je moet er wat voor over hebben. Vandaag breng ik een bezoekje aan het UZ in Gent. Wie naar Ecuador gaat moet immers een aantal inentingen hebben. De inenting voor 'Gele Koorts' is verplicht. Ik neem hierbij ook de inentingen tegen hondsdolheid, buiktyfus en hepatitis B. Je hoort het goed, 4 inentingen in 1 keer. Als dat maar goed afloopt ;)
|
AuteurMijn naam is Laura Van Den Abeele. Archieven
April 2016
|